martes, 29 de noviembre de 2011

Cross road.

She came from a land of hollows,
I came from a land of sparrows,
in a city of brightful sunfalls,
our roads crossed, beside the grey coast.

She wasn’t looking for me,
I didn’t expect, at least,
finding her under this sunfall,
crossing our ways in this gallows.

I didn’t want to but, in the end, I don’t
complain about this, honey.
You came with the night, as summer left us,
as it left us all, you came.

She prepared her trap with care,
didn’t know, in fact, she did,
I became the fool prey catched,
the naïve hunter didn’t notice.

Every minute that I see,
passing through, beyond the sea,
claiming mercy, you, deaf lady,
set me free, this gallows’ trapping

I didn’t want to but, in the end, I don’t
complain about this, honey.
You came with the night, as summer left us,
as it left us all, you came.

She came from a land of hollows,
I came from a land of sparrows,
walking through this path of shadows,
we arrived to this far road cross.


+++++++++++++

La verdad es que esta es una canción comparativamente alegre. Entre las mías, al menos, vaya. No tiene mucho trasfondo, la verdad, es una historia muy vieja. Chico y chica que, siguiendo caminos separados, acaban por cruzarse en algun momento. En este caso, el cruce de caminos es Vigo, cómo no, donde vivo y donde la encontré. ¿El resto? Bueno, el chico se pilla por la chica, que ha tendido una trampa de la que no se ha percatado. Me hizo gracia imaginar una presa pidiéndole al cazador que reparase en ella, en lugar de dejarla abandonada.

El único punto que puede ser dificil de entender de la canción es el empleo de la palabra "gallows", horca. Eso...bueno, aunque algunos no estén de acuerdo, sostengo que esta ciudad atrapa. No como Madrid, que no te deja escapar aunque la odies, no. Atrapa de otro modo. Te hace querer estar en ella. Yo al menos lo veo así.

Utilicé, curiosamente, la canción de "Bongo bong", de Manu Chao, para escribir esta canción.

Broken key.

Hold it in your hand, so pointless,
hold it in your hand,
regret now your lack of braveness,
blame it on your luck.

But it’s too late to say “I love you”,
now, it’s just too late
to return and win her once more,
to hang the key in your neck.

Just break it,
forsake it, I plea,
thatdamned key
burning me, indeed,
my breath caught,
deliver my sight,
never show,
break the key.

Feel it now, like you’re a hangman,
bouncing on a cliff,
your feet elope from the damned ground,
heart’s over your head.

And you think it’s not so perfect,
you think it’s not ok,
when your heart seems in a hollow,
and there’s no place to rest.

Just break it,
forsake it, I plea,
thatdamned key
burning me, indeed,
my breath caught,
deliver my sight,
never show,
break the key.


Breathing deep, beyond her,
whispers in your bed,
hide and keep, the key is broken,
writing now this end.


+++++++++++++

¿Cómo explicar qué me pasaba por la cabeza al escribir esta canción? Para entenderla, hay que viajar meses atrás en el tiempo, hasta la última noche que Irene pasó en Madrid antes de irse a un campamento durante quince días. Quince días extraños en que, por por primera vez desde que nos conocíamos, no íbamos a poder hablar. Yo tenía entonces un juego de esos, lazos de metal que sólo se separan de un modo determinado. Estaba compuesto por dos llaves, parecidas, que no iguales. Esa noche, separé las dos llaves y, cuando me despedí de ella, le di una, mezclada con sus propias llaves, que tenía yo.

Durante todo el verano, y las primeras semanas aquí, llevé esa llave al cuello. Hasta que, un día, decidí quitármela, y dejarla sobre mi mesa, como había hecho ella mucho antes. Fue el día en que decidí que olvidar lo que sentía era la mejor opción.

Esta canción, aunque ha sido escrita hace muy poco, hace referencia a aquellos días, a sentir colgando aquella llave y preguntarme qué hacía aquí sin ella. Es estúpido, pero bueno, era así.

La melodía de la base es "Turn the page", de Metallica, probablemente la canción que más me gusta de ese grupo.

lunes, 7 de noviembre de 2011

O cantar da anduriña.

Longa noite, xordo silencio,
¿cantades baixo o luar?
A anduriña sulca o ceo,
non esquece o teu mirar.

Volta, volta, do mar ao ceo,
onde non podes soñar,
as estrelas choran de medo,
e ninguén viu nunca o mar.

Din que din que eu nunca esquezo,
que meu defecto é lembrar
os teus suspiros sobre o meu peito,
bicos que non puiden dar.

Anduriña, feita de xeo,
de néboas e bágoas,
vai voltando baixo o ceo,
deixando atrás este mar.


Cando a ría chora de pena,
e o sol rompe no mar,
nos espellos, a luz reflexa
o seu eterno camiñar.

A anduriña non vai a ría,
non mira o mar dende os cons,
xa non vai polas ruiñas,
tristes, molladas, sen sol.

Din que din que eu nunca esquezo,
que meu defecto é lembrar
os teus suspiros sobre o meu peito,
bicos que non puiden dar.

Anduriña, feita de xeo,
de néboas e bágoas,
vai voltando baixo o ceo,
deixando atrás este mar

A cidade non é a mesma,
que xa non rí baixo o sol.
Ninguén o nota, ninguén pregunta
onde a anduriña voóu.

E, na meseta, lonxe da terra,
da dos seus pais e avós,
a anduriña, cantando chega,
chega, buscando o seu amor.

Din que din que eu nunca esquezo,
que meu defecto é lembrar
os teus suspiros sobre o meu peito,
bicos que non puiden dar.

Anduriña, feita de xeo,
de néboas e bágoas,
vai voltando baixo o ceo,
deixando atrás este mar.

+++++++++++++

Debo reconocer que el mérito de esta canción no es, para nada mío, sino de una compañera (me gusta considerarla amiga, vaya, pero a veces doy el tratamiento con mucha ligereza...aunque creo que no es el caso) de clase, Iria. Suyo, y de una conversación sobre poesía, en la que le comenté que intenté escribir en gallego, y no me salió. Ella defendió que no me iba a ser nada fácil, al no haber crecido acostumbrado a la lengua, y yo lo acepté. Hasta esta mañana, claro, en que, con una melodía en la cabeza, comencé a escribir esta canción. Puede tener ( y tendrá, seguro) errores, pero creo que para alguien cuyo único aprendizaje en gallego ha sido leer a Pondal, no está nada mal, idiomáticamente.

La canción en sí... habla de un viaje, y de una golondrina( sí, me dio por las golondrinas en estas dos últimas canciones) que viaja lejos del mar. El motivo de esta canción lo voy a mantener secreto alrededor de un mes, porque es un adelanto temporal, y algo que tampoco me apetece airear. Aún.

La letra utiliza la (preciosísima) melodía de "Desterro", de Luar na lubre, una canción que descubrí ayer y que es de esas que te hacen recordar la frase de Amy McDonald en "Mr. Rock&Roll": I wish I knew you...I wish I knew you before.

Agradecimientos especiales a Sandra por su paciencia conmigo y su corrección de mis errores en lengua gallega =)

Romance with a swallow.

I don't know, maybe it was you
who made me stand this long fall.
When I saw you, flying so high,
my heart stopped beating a while.

I was watching you,
just a faithful fool,
I saw you flying in my heart.

And, this summer, love,
there'll be none, but you,
beneath this fake shining stars.

You, swallow, who live in my heart,
have poisoned me, and spelled me with your charm.
Not a romance, but for me's enough,
'cause all I want is a kiss, that worths it all.

It was cruel to blame it on you
when it was completely my fault.
I regret now, to left it all,
having no answers, no clues.

Now, the summer's gone,
I've got nothing like you,
alone, a curse ver my sights.

A star from the south
still keeps callin me now...
forever in my heart.

You, swallow, who live in my heart,
have poisoned me, and spelled me with your charm.
Not a romance, but for me's enough,
'cause all I want is a kiss, that worths it all.


Just give me a kiss worth dying for...

You, swallow, who live in my heart,
have poisoned me, and spelled me with your charm.
Not a romance, but for me's enough,
'cause all I want is a kiss, that worths it all.


+++++++++++++

La historia de esta canción es... curiosa, cuanto menos. Empieza a escribirse el jueves pasado, cuando fui a "Costa Oeste", una tienda de tatuajes viguesa (no, no me pagan por esta publicidad), donde me tatué lo que llevaba tiempo queriendo: una golondrina. Concretamente, la misma que aparece en la cabecera de este blog. Como cualquiera que se haya hecho un tatuaje sabe (y yo llevo dos, así que tengo experiencia), los primeros tiempos tienen una pregunta que los marca "¿Qué significa?". Al principio, respondes, te esfuerzas por explicar. Luego, pierdes el interés. No es que no quieras decírselo, es que repetir una historia tantas veces cansa. Y acabas respondiendo vaguedades, que son recogidas de distinto modo.

Uno de estos modos fue interpretar. Fue el que escogió María, una compañera mía de clase, que pronunció las palabras clave: ¿Un romance con una golondrina?

Debo reconocer que me dejó pasmado. Nunca lo vi de ese modo, claro, siempre fui yo la golondrina. Pero una golondrina solitaria sólo puede enamorarse...de otra golondrina. Eso lo explicaba todo, y de pronto, todo tuvo sentido. Cierto es que no me tatué la golondrina por Irene, que era mía mucho antes de usarla en el libro que le regalé. Pero, ¿no fue ella acaso una golondrina? No fue propiamente un romance, pero no me importó. La canción salió sola y, a decir verdad, más allá de la calidad, siempre escasa, supo capturar ciertamente bien lo que sentí, lo que siento respecto a nuestra historia.

La melodía que utilicé como base es la de una de mis canciones predilectas de HIM, mi grupo favorito, la de "Cyanide sun".

viernes, 4 de noviembre de 2011

Light in your window.

Tonight, as the wind blows
the country, I can see
your eyes sparklin’,
but you’re not beside me.

So, I look into the night,
and the only thing
that is real in the dark
is your light, your window’s shine.

Your light, into the night,
your window tinkle sparks,
a beacon in the side
the seashore of my mind.

And you turn your light
off, then bring the dark,
well, how can I sleep
this night, of you I cannot dream.

Even closing my eyes,
even if I try,
even knowing I can’t forget
that light, that guiding spell.

And I smile to myself now,
I lay awake in bed.
If you switched off your window’s light,
I think I couldn’t sleep tonight.

Your light, into the night,
your window tinkle sparks,
a beacon in the side
the seashore of my mind.

And you turn your light
off, then bring the dark,
well, how can I sleep
this night, of you I cannot dream.


+++++++++++++

No es, para nada, mi tipo. Pero... es especial, de algún modo. Es una chica a la que se que puedo querer. Es el mejor bálsamo que encontré al llegar a esta ciudad, bálsamo de ojos negros y pelo oscuro. Yo buscaba un modo de olvidar, y ella me lo dio. También me precipitó hacia mis propios fantasmas, de vuelta a Madrid, pero de ella me quedo con lo bueno. Me quedo con la noche que descubrí la luz en su ventana, y sonreí sólo por saber que ella estaba detrás.

Quise, y creo que no lo conseguí transmitirle un cierto optimismo, pues corresponde a unos días felices en los que creí que el olvido era posible. Le tengo cariño precisamente por eso. Y, cuando el frío mesetario del Diciembre madrileño me hiera como se que lo hará, dándome esa respuesta que necesito y que creo conocer, se que será en sus ojos en los que fije los míos. O no. Pero lo creo igual.

La letra está escrita sobre la melodía de "Poison Prince", de Amy McDonald. Una gran canción de una voz magnífica y una artista como debe ser. Aunque salga en los 40.